Veteraan vertelt: Inge Helder
De 17 jaren dat Inge Helder (45) bij de marine zat, hebben haar de juiste munitie gegeven die nodig is in haar huidige werk als rechtbank beveiliger en regisseur van rechtszittingen: ze behoudt het overzicht en blijft nuchter bij rechtszaken waar de emoties hoog oplopen.
Inge Helder (45) was korporaal bij Koninklijke Marine en is nu gerechtsbode beveiliger bij Rechtbank Middelburg. Missie: Active Endeavour (2001).
Door de enthousiaste verhalen van haar vader, ging Inge bij de marine. “Mijn vader zat ook bij de marine. Hij zei: je kunt opleidingen doen, je kan de wereld zien en er is teamgevoel. Dat leek aantrekkelijk en dat was het ook. De bedoeling was om het een paar jaar te doen. Dat is 17 jaar geworden.”
Heel hecht
In 2001 kwam ze in een onverwachte missie terecht. “We waren op reis naar de Middellandse Zee voor oefeningen. Onderweg daarnaartoe vond de aanslag op de Twin Towers plaats. Daardoor werd de missie ineens anders,” vertelt Inge. “We moesten inslaan voor oorlogsmunitie. Waar we normaal gesproken elke week een haven aandeden, deden we nu patrouilles van vier weken. Alles was een stuk serieuzer. We waren verantwoordelijk voor het onderzoeken en ondervragen van zeevervoer dat naar de Perzische Golf ging. Met als doel om wapens en munitie te onderscheppen.”
De kameraadschap die ze heeft ervaren vindt Inge ongeëvenaard. “Dat heb ik tot dusver nergens teruggevonden. Ik was teamleider van een klein team dat zich bezighield met onderzeeboten opsporen. We waren heel hecht. Ik vond het heel leuk werk. Als nevenfunctie was ik helikopter redder, op zoek naar mensen. Dat was een leuke bijtaak: aan een touw onder een helikopter mensen redden als een schip in nood komt. Ik heb een aantal inzetten gedaan, maar nooit iemand gevonden.”
Normale staat van zijn
De spanning van sommige acties, zoals antidrugs acties, was voor Inge een normale staat van zijn. “Ik heb dat altijd als mijn werk gezien. Pas nu denk je: dat had heel anders kunnen lopen. Op dat moment besef je dat niet. Er is altijd een zekere mate van spanning. Dat wordt een soort standaard gemoedstoestand.”
Toen ze moeder werd, maakte ze de overstap naar de burgermaatschappij. Inge: “Mijn ex-man zat ook bij de marine en was veel weg. In de tijd dat onze dochters geboren werden, kreeg ik een kantoorfunctie. Maar je moet eens in de zoveel jaar op uitzending. Als je dat niet kunt combineren met je gezin, houdt het op. Ik vond dat niet erg. Je weet dat bepaalde keuzes consequenties hebben.”
Een functie die mij 100 procent past
Door de 17 jaren bij de marine staat Inge op een bepaalde manier in het leven. “Ik geef niet snel op en heb discipline.” Dat komt in haar huidige werk als gerechtsbode beveiliger bij rechtbank Middelburg goed van pas. “Ik beveilig de hele rechtbank en ben regisseur van rechtszittingen,” licht ze toe. “Ik ontvang allerlei mensen voor rechtszittingen. Er komen slachtoffers, verdachten, families. Dat brengt veel emoties met zich mee. Daar moet ik een schakel en dubbelfunctie in zijn. En open en nuchter naar bepaalde dingen kijken. Overzicht houden. Het is een functie die mij 100 procent past.”
Door haar ervaring bij Defensie kan ze situaties die heel heftig zijn makkelijker van zich afzetten. Inge: “Bijvoorbeeld misbruikzaken met minderjarige slachtoffers. Er is heel veel onrecht in de wereld. Dat doet veel met je. Maar je moet zorgen dat het niet lang blijft hangen. Laatst was er een heftige uitspraak van een dodelijke steekpartij. Daarbij waren zowel de nabestaanden van het slachtoffer als de familie van de verdachten. Het is ingewikkeld om daar middenin te staan. Dan moet je zorgen dat het goed verloopt. Als je ‘s avonds thuis zit, denk je: het is goed verlopen, maar dat had heel anders kunnen zijn. Soms is het spannend. Door mijn Defensie achtergrond benader je dat op een bepaalde manier.”
Militairen gaan door
Inge merkt dat niet iedereen in de burgermaatschappij op die manier in het leven staat. Dat botst soms. “Vooral het met z’n allen gevoel mis ik. Militairen hebben de instelling dat het werk zorgvuldig volbracht moet worden en hebben flexibiliteit daarin. Die instelling mis ik vaak wel,” licht ze toe. “Zeker bij de jongere generatie die ik om me heen zie. Hun instelling is: als het een dag tegenzit, blijf ik thuis. Militairen gaan door waar de ander zegt: ik stop. Het risico is dat je over je eigen grens gaat. Daarin moet je een weg vinden.”
Ze mist het op het water zitten soms wel, maar is tevreden met haar leven nu. Met trots kijkt ze terug op haar tijd bij Defensie: “Het totaalplaatje van wat ik heb bereikt in de 17 jaren dat ik heb gediend. Op dat moment besef je dat niet zozeer, maar je hebt iets meegemaakt wat een ander nooit zal meemaken. Dat is heel bijzonder. Ik behoor bij het selecte gezelschap van veteranen. Dat geeft me wel een soort van trots.”
Ieder jaar eren we op Veteranendag alle militairen die waar ook ter wereld strijden voor onze vrede en veiligheid. Zoals Kirsten Kort.
Ontdek ook haar verhaal
